حاجیه خانم امین با اطرافیان خود بسیار مهربان بودند و با وجود مکنت مالی، علاوه بر تحصیل علم، به کارهای دیگری نیز احاطه داشتند، مثلاً خیاطی هم می کردند. لباس های گران بها نمی پوشیدند، اما بسیار تمیز و مرتب بودند. به زیور آلات اهمیت نمی دادند و تنها هنگام نماز انگشتر عقیقی به دست می کردند.
با زن های اقوامشان دوره ای داشتند که در آن مجلس خانم ها مسائلشان را از ایشان می پرسیدند و به حاجیه خانم اقتدا می کردند و نماز مغرب و عشاء را به جماعت می خواندند. در ضمن افراد را دست خالی بر نمی گرداندند و حتماً چیزی به آنها یاد می دادند.
ایشان وصیت کرده بودند که مرا هر کجا می خواهید به خاک بسپارید.

منبع:یادنامه بانو امین